Asterix 18 – de Lauwerkrans van Caesar
Asterix 18 – de Lauwerkrans van Caesar, door Albert Uderzo en Réné Goscinny.
Een goed diner vraagt om een bijzondere toets. En wat is er nu chiquer dan een stoofpotje op smaak gebracht met… de lauwerkrans van Julius Caesar zelf?
Dat is althans de ietwat ondoordachte belofte die Heroïx, het dorpshoofd, maakt na een avondje iets te veel wijn en borstklopperij in Lutetia. En zoals het een Gallisch hoofdman betaamt: een belofte is een belofte. Dus worden Asterix en Obelix op pad gestuurd naar Rome, met één onmogelijke missie — Caesar’s krans stelen.
Wat volgt is een knotsgek avontuur door het hart van het keizerrijk. Om in de buurt van de lauwerkrans te komen, moeten onze helden zich onderdompelen in het Romeinse leven: ze spelen bediende, gladiator en zelfs slaaf, banen zich een weg door paleizen, markten, catacomben en gevangenissen — allemaal met hun typische flair, vuisten en verbaasde gezichten.
De Lauwerkrans van Caesar is misschien wel het meest absurd-komische album uit de reeks. Het verhaal barst van de scherpe dialogen, onverwachte plotwendingen en heerlijke satire op Romeinse decadentie, burgerlijke opschepperij en de ijdelheid van de elite. De combinatie van Goscinny’s briljante timing en Uderzo’s expressieve tekenstijl maakt dit album tot een absoluut hoogtepunt.
Asterix en Obelix moeten deze keer niet alleen de Romeinen verslaan, maar ook hun eigen onwaarschijnlijke opdracht en het ego van hun dorpsleider. En dat blijkt minstens zo lastig.
Een verrukkelijk verhaal over eer, overmoed en hoe ver je wilt gaan voor een culinair statement. Want wie eet er nou stoofpot zonder lauwerkrans?
